Op 18 januari 2010 heeft aftredend gouverneur Jon Corzine op zijn laatste dag in zijn ambt een aantal wetsvoorstellen ondertekend, waaronder S. 119, de Compassionate Use Medical Marijuana Act, die het gebruik van medicinale cannabis toestaat voor personen met de volgende aandoeningen: kanker, glaucoom, multiple sclerose, HIV/AIDS, epileptische aanvallen, de ziekte van Lou Gehrig, ernstige spierkrampen, spierdystrofie, inflammatoire darmziekten, de ziekte van Crohn en elke terminale ziekte (gedefinieerd als een ziekte waarbij een arts verklaart dat de patiënt binnen een jaar zal overlijden). De wet staat het ministerie van Volksgezondheid van New Jersey toe regels op te stellen om andere ziekten aan de lijst toe te voegen. De wet staat niet toe dat patiënten hun eigen marihuana kweken; in plaats daarvan moet de plant worden verkregen via “alternatieve behandelingscentra” met een vergunning van de staat. Zorgverleners voor patiënten mogen marihuana verzamelen namens de patiënt, maar de zorgverlener moet worden aangewezen en worden gescreend door een criminele achtergrondcontrole.

Inschrijving in het medische marihuanaprogramma was aanvankelijk klein, wat werd toegeschreven aan de kosten, de rigide beperkingen van het programma, en “het kleine aantal artsen dat bereid is om patiënten aan te bevelen,” evenals verzet tegen het programma door gouverneur Chris Christie van New Jersey, die in 2014 het medische programma een “dekmantel voor legalisering” van marihuana noemde. In 2011 werd New Jersey beschreven als het hebben van de strengste medische marihuanawet onder de 16 staten die op dat moment medische marihuana toestonden.

In 2013 confronteerden de ouders van een tweejarige met het syndroom van Dravet Christie, die een wetsvoorstel ondertekende dat zieke kinderen toegang gaf tot medische marihuana in wat later de “pot for tots” controverse werd genoemd.

Vanaf 2015 waren 5.540 patiënten geregistreerd als onderdeel van het programma, samen met 355 zorgverleners die gemachtigd waren om namens zieke patiënten te kopen. Met ingang van 2017 waren er 11.659 gekwalificeerde patiënten in de staat, voornamelijk volwassenen.

Under New Jersey’s medische-marihuana wet, maximaal zes alternatieve behandelcentra ontvangen contracten van de staat. Deze centra, die zonder winstoogmerk moeten zijn, hebben het exclusieve recht om medische marihuana in New Jersey te produceren en te verkopen. De eerste dispensarium opende in december 2012 in Montclair. In oktober 2015 waren vier extra centra geopend, in Egg Harbor Township, Woodbridge, Bellmawr, en Cranbury. In juli 2017 gaf de staat een zesde en laatste vergunning af, aan de non-profit Harmony Foundation, waardoor het marihuana mocht kweken in Secaucus; na het ontvangen van een extra vergunning opende Harmony in juni 2018 een dispensarium in Secaucus.

Christie verzette zich over het algemeen tegen pogingen van voorstanders en wetgevers om nieuwe ziekten toe te voegen aan de lijst met in aanmerking komende aandoeningen, maar niettemin ondertekende Christie in 2016 een maatregel in de wet, gesponsord door staatssenator Joseph Vitale, die posttraumatische stressstoornis toevoegde aan de lijst met aandoeningen waardoor een patiënt in aanmerking komt voor het programma.

In 2017 heeft het staat Medicinal Marijuana Review Panel, in een 5-1 stemming, aanbevolen dat een aantal aandoeningen worden toegevoegd aan de lijst van medische marihuana-kwalificerende aandoeningen in New Jersey, waaronder migraine, Tourette-syndroom, autisme-gerelateerde angst, en Alzheimer-gerelateerde angst, evenals chronische pijn indien “gerelateerd aan een breed scala van aandoeningen, waaronder opioïde gebruiksstoornis, artritis, rug- en nekpijn, ischias, diabetes, operaties, verwondingen, neuropathie, ziekte van Lyme, lupus, fibromyalgie, prikkelbare darm syndroom, pancreatitis, en anderen.” Het herzieningspanel verwierp echter voorstellen om astma en chronische vermoeidheid aan de lijst toe te voegen. De uiteindelijke beslissing over toevoegingen aan de lijst wordt genomen door de commissaris voor Volksgezondheid van de staat.

In 2018 overwoog de wetgevende macht een wetsvoorstel om de toegang tot medische marihuana uit te breiden (S-10), eetbare vormen van marihuana zouden worden gelegaliseerd voor medisch gebruik door volwassenen; patiënten die zijn ingeschreven in het medische marihuanaprogramma van New Jersey zouden tot 3 ounces kunnen bezitten (een toename van twee ounces); en het vergunningsproces voor medische marihuana-apotheken, fabrikanten en cultivatoren zou worden versneld. Het wetsvoorstel zou physician assistants en advanced practice registered nurses hebben toegestaan om medische marihuana voor te schrijven aan patiënten.

Ultimately, een afzonderlijke medische marihuana-uitbreidingsmaatregel, de Jake Honig Compassionate Use Medical Cannabis Act, passeerde de wetgevende macht en werd in juli 2019 door gouverneur Phil Murphy ondertekend in de wet. De wetgeving breidde het aantal slots voor medische cannabisaanbieders sterk uit; creëerde een Cannabis Regulatory Commission, die het toezicht op het medische cannabisprogramma overnam van het staatsgezondheidsdepartement; maakte het gemakkelijker voor patiënten om medische cannabis te verkrijgen door de vereiste frequentie van medische geschiktheidscontroles te verlagen van vier keer per jaar naar één keer per jaar; stond patiënten toe meer cannabis te kopen op een bepaald moment (verhoging van de limiet van 2 ounces naar 3 ounces gedurende 18 maanden, met beperkingen die daarna worden vastgesteld door de Cannabis Regulatory Commission, en zonder limiet voor terminaal zieke patiënten); stond verpleeghuizen en hospicecentra toe cannabis te verkrijgen van dispensaries namens patiënten; en stond medicinale cannabispatiënten van buiten New Jersey toe medicijnen te kopen tijdens hun bezoek aan New Jersey voor maximaal zes maanden. De wetgeving en de daaropvolgende amendementen schaften ook geleidelijk de verkoopbelasting van de staat af die werd geheven op de aankoop van medische cannabis door geregistreerde patiënten bij dispensaria, terwijl gemeenten een lokale overdrachtsbelasting van maximaal 2% mochten heffen, wat geen enkele gemeente heeft gekozen om te doen.