‘Minnie the Moocher’

In 1930 kreeg Calloway een optreden in Harlem’s beroemde Cotton Club. Al snel werd hij, als bandleider van Cab Calloway and his Orchestra, een vaste waarde in de populaire uitgaansgelegenheid. Calloway maakte furore met “Minnie the Moocher” (1931), een nummer 1 nummer waarvan meer dan een miljoen exemplaren verkocht werden. Het beroemde “hi-de-hi-de-ho” refrein – geïmproviseerd toen hij geen tekst meer kon herinneren – werd Calloway’s kenmerkende zin voor de rest van zijn carrière.

Songs en filmoptredens

Met andere hits, waaronder “Moon Glow” (1934), “The Jumpin’ Jive” (1939) en “Blues in the Night” (1941), en optredens op de radio, was Calloway een van de meest succesvolle artiesten van die tijd. In de jaren dertig en veertig speelde hij in films als The Big Broadcast (1932), The Singing Kid (1936) en Stormy Weather (1943). Naast muziek, beïnvloedde Calloway het publiek met boeken zoals The New Cab Calloway’s Hepster’s Dictionary uit 1944: Language of Jive, dat definities gaf voor termen als “in the groove” en “zoot suit.”

Calloway en zijn orkest hadden succesvolle tournees in Canada, Europa en door de Verenigde Staten, reizend in privé treinwagons wanneer ze het Zuiden bezochten om te ontsnappen aan een aantal van de ontberingen van de segregatie. Met zijn verleidelijke stem, energieke danspasjes op het podium en zijn elegante witte smokings was Calloway de ster van de show. Het muzikale talent van de groep was echter net zo indrukwekkend, mede omdat de salarissen die Calloway bood, na die van Duke Ellington kwamen. Tot de opvallende musici met wie Calloway optrad, behoorden saxofonist Chu Berry, trompettist Dizzy Gillespie en drummer Cozy Cole.

‘Porgy and Bess’ to ‘The Blues Brothers’

In 1948, toen het publiek niet meer massaal naar big bands kwam, schakelde Calloway over op het werken met een zeskoppige groep. Vanaf 1952 zat hij twee jaar in de cast van een reprise van de musical Porgy and Bess. In die show vertolkte hij Sportin’ Life, een personage waar Calloway zelf George Gershwin naar verluidt toe had geïnspireerd. Calloway nam in de loop der jaren nog andere rollen op het toneel op zich, waaronder de mannelijke hoofdrol in een productie uit 1967 van Hello Dolly, waarin ook Pearl Bailey te zien was.

Calloway maakte kennis met nieuwe fans door te verschijnen in Sesamstraat en in Janet Jacksons videoclip uit 1990 voor “Alright”, en deelde zijn levensverhaal in een autobiografie, Of Minnie the Moocher and Me (1976). Hij maakte ook meer optredens op het grote scherm, met name in de film The Blues Brothers uit 1980. Tijdens de film trok Calloway zijn kenmerkende witte das en staarten aan en vertolkte hij “Minnie the Moocher” nogmaals.

Persoonlijk leven

Calloway trouwde in het midden van de jaren vijftig met Zulme “Nuffie” Calloway en samen gingen ze wonen in Greenburgh, New York. Het echtpaar kreeg een dochter, Chris Calloway, die later met haar vader optrad en een gerespecteerd jazz zangeres en danseres werd. Chris overleed in augustus 2008 na een lange strijd met borstkanker; een paar maanden later overleed Nuffie in een verzorgingstehuis in Delaware op 93-jarige leeftijd.