Haaien zijn er al 450 miljoen jaar, ze zijn ouder dan zelfs dinosaurussen. In de loop van deze lange geschiedenis is er een enorme verscheidenheid aan haaiensoorten geweest. Hier is een lijst van vijf van de coolste prehistorische haaien die ooit hebben geleefd:

Megalodon

De Megalodon, genoemd naar zijn enorme tanden die tot 7,1 centimeter lang konden worden, was de grootste bekende haaiensoort die ooit heeft geleefd. De meeste feiten over de megalodonhaai die we kennen, komen van de bestudering van hun enorme tanden. Megalodons zijn naar schatting tussen de 400 en 100 meter lang geworden en wogen tot wel 100 ton. Megalodonhaaien leefden 19,8 tot 2,6 miljoen jaar geleden in het Cenozoïcum. Deze haaien zijn nu uitgestorven, maar in hun tijd zwommen ze in alle oceanen over de hele wereld.

Megalodon haaien waren geduchte roofdieren met een bijtkracht van 10,8 tot 18,2 ton per vierkante centimeter. Ze hebben ongeveer 276 tanden in 5 rijen die in hun enorme, 6,6 voet brede bek groeien. Aangezien megalodons net als alle haaien kraakbeen zijn, zijn de enige overgebleven fossielen hun massieve tanden. Hun tanden waren dik en getand en werden gebruikt om hun prooi efficiënt te doden. Men denkt dat ze alles hebben gegeten, van dolfijnen en zeeschildpadden tot kleinere haaien, reuzeninktvissen en zelfs de Leviathan, de grootste en roofzuchtigste potvis. Megalodons zijn cool omdat ze onze ergste nachtmerries zijn, enorme roofdieren die over de oceanen zwierven.

Helicoprion

Helicoprion was een haai die leefde in het Perm tijdperk, ongeveer 290 miljoen jaar geleden. Hoewel hij ongeveer 250 miljoen jaar geleden uitstierf, was hij een overlevende die de massa-extinctie Perm-Trias overleefde. Er zijn vier soorten Helicoprion bekend en hun lengte wordt geschat op 1 meter tot 1 meter. Wetenschappers denken ook dat Helicoprion lange, puntige neuzen had. Men denkt dat Helicoprions de voorouders zijn van meer spookhaaien

Wat Helicoprions zo interessant maakt is dat zij een enorme tandkrans op hun onderkaak hebben. Deze tandkrans scharnierde op een gewricht en werkte als een zaagblad dat ronddraaide om tegen zijn prooi te schuren. Deze tandkransen bevatten drie rijen van meer dan honderd tanden. De grootste gevonden tandkrans had een doorsnede van 6,7 duim. Helicoprion heeft geen tanden op de bovenkaak, dus hij gebruikt zijn tandkrans alleen om te eten. Helicoprions zijn een interessante evolutionaire soort, omdat we geen moderne soort kennen die een tandkrans gebruikt om een prooi te doden.

Stethacanthus

Stehacanthus is een heel oude haaiensoort. Hij is naar schatting 350 miljoen jaar geleden uitgestorven en leefde in het Laat-Devoon en het Vroeg-Carboon. De Stethacanthus was een kleine haai, die slechts ongeveer 2,3 voet lang werd. Deze kleine haai had echter enkele vrij grote fysieke kenmerken die hem tot een werkelijk unieke soort maakten.

Stethacanthus is het meest herkenbaar aan zijn aambeeldvormige rugvin. Stethacanthus had ook een stekelborstelcomplex, kleine stekelschubben rond zijn kuif, een zweep die aan zijn rugvin was bevestigd, en bekkengordels. Hoewel men denkt dat stethacanthus een traag bewegend, relatief onsuccesvol roofdier was, maken deze unieke fysieke kenmerken hem tot een opvallende prehistorische soort.

Xenacanthus

Xenacanthus leefde ongeveer 202 miljoen jaar geleden tijdens het Laat-Devoon. In tegenstelling tot moderne haaien, was Xenacanthus een zoetwatervis. Xenacanthus lijkt op een mix tussen een paling en een haai. Hij was ongeveer 2 meter lang en woog ongeveer 5-10 pond. Xenacanthus had een lintvormige rugvin die over de hele lengte van de rug liep en aansloot op de anaalvin. Er zijn ten minste twintig soorten Xenacanthus bekend.

Omdat ze een palingachtig lichaam hadden, dacht men dat ze zwommen en jaagden zoals moderne palingen. Ze hadden een kenmerkende stekelachtige ruggengraat die langs hun kop omhoog liep en hen beschermde tegen roofdieren. Wetenschappers speculeren ook dat ze gif gebruikten om zich te verdedigen. Xenacanthus had ook ongewone v-vormige tanden die in een kaak van been zaten. In tegenstelling tot andere prehistorische haaien is deze unieke kaak gemakkelijk bewaard gebleven en heeft wetenschappers veel over deze soort te weten laten komen. Alle fysieke verschillen tussen Xenacanthus en moderne haaien maken hem zo fascinerend.

Edestus

De Edestus staat ook bekend als de schaartandhaai. Hij werd zo genoemd vanwege zijn ongewone tanden, die in één rij langs gebogen kaken groeiden, die scharnierden en werkten als een reusachtige gekartelde schaar. Naar schatting leefde de Edestus zo’n 300 miljoen jaar geleden, in het late Carboon. Hij was verwant aan de Helicoprion. Er zijn vijf soorten Edestus bekend, waarvan de grootste qua grootte vergelijkbaar is met de moderne grote witte haai.

Edestus waren ongelooflijk ongewoon omdat zij hun tanden niet afvielen zoals de meeste haaien, maar hun tanden voortdurend aangroeiden. De bouw van de kaak en de steeds groeiende tanden hebben wetenschappers verbijsterd, omdat dit inefficiënte evolutionaire ontwikkelingen zijn. De steeds groter wordende tanden leidden ertoe dat ze buiten de kaaklijn uitstaken, waardoor bijten en kauwen ongelooflijk moeilijk werd. De vorm van de kaak heeft er waarschijnlijk toe geleid dat zwemmen meer energie kostte en dat de prooi werd gewaarschuwd voor een naderende aanval. Hoewel er niet echt veel bekend is over deze schepsels, is deze schijnbaar inefficiënte evolutionaire ontwikkeling wat deze soort echt interessant maakt.

Dit zijn slechts enkele van de bekende prehistorische haaiensoorten die ooit over deze aarde zwierven. Deze unieke soorten geven u een idee van hoe divers zowel prehistorische als moderne haaien kunnen zijn. Of u nu de feiten over de megalodonhaai bestudeert of meer wilt weten over de gewoonten van reuzenhaaien, haaien zijn een leuke en interessante diersoort om over te leren.