“Hij neemt de vorm aan van een grote zwarte hond, en sluipt langs donkere lanen en eenzame veldpaden, waar, hoewel zijn gehuil het bloed van de toehoorder doet stollen, zijn voetstappen geen geluid maken.”

De mensen in Bungay, Engeland weten maar al te goed wat de Black Shuck kan doen. Volgens een stadslegende uit 1577 doodde deze reusachtige hellehond twee mensen die in gebed knielden, nadat hij de kerkdeuren had ingeslagen te midden van een bliksemflits.

De spookachtige verschijning reisde vervolgens 12 mijl verderop naar de kerk van Blythburgh, aldus de verhalen, waar hij nog twee mensen doodde.

Het is duidelijk dat Cujo en de rest van ’s werelds meest angstaanjagende hoektanden niets hebben tegen de mythische Black Shuck.

The Origins Of The Black Shuck Myth

De eerste bekende geschreven tekst die een Black Shuck (van het Oud-Engelse “scucca,” of “duivel”) in Engeland beschrijft, gaat terug tot 1127 in de stad Peterborough. Onmiddellijk na de aankomst van abt Hendrik van Poitou in de abdij van Peterborough was er nogal wat tumult:

“…het was de zondag waarop ze Exurge Quare o, D zingen – veel mannen zagen en hoorden een groot aantal jagers jagen. De jagers waren zwart, reusachtig en afschuwelijk, en reden op zwarte paarden en zwarte bokken, en hun jachthonden waren gitzwart met ogen als schotels en afschuwelijk. Dit zag men in het hertenkamp van de stad Peterborough en in alle bossen die zich uitstrekten van diezelfde stad tot Stamford, en ’s nachts hoorden de monniken ze klinken en hun hoorns opwinden.”

Getuigen zeiden dat ongeveer 20 tot 30 van deze helse wezens in het gebied verbleven gedurende de vastentijd tot aan Pasen, een periode van ongeveer 50 dagen.

De gebeurtenissen van 1127 staan bekend als de Wilde Jacht. Het is niet alleen een Engels fenomeen. Verhalen uit heel Midden-, West- en Noord-Europa vertellen over luide wilde jachten in ongetemde landen – en zij helpen de mythologische onderbouwing van de Black Shuck te verklaren.

Noordelijke culturen associeerden wilde jachten met de wisseling van de seizoenen van herfst in winter, waarschijnlijk omdat sterke, koude winden over het landschap kwamen waaien en de mensen naar binnen dwongen. Wie ’s winters niet naar binnen kon, kon doodvriezen.

Het interpreteren van huilende winden als een roedel jagers zou dus logisch zijn. Mensen mythologiseerden hun omgeving als een manier om mensen te waarschuwen om binnen te blijven. Winden zijn lang niet zo eng als een roedel dolle honden op jacht, maar het resultaat kan hetzelfde zijn. Als iemand niet vluchtte voor de Black Shuck, kon hij worden gedood.

Vooral in Engeland, wanneer de wind huilend vanuit zee kwam, waren er verhalen over zwarte hellehonden in meer dan een dozijn gebieden. Deze omvatten Suffolk, Norfolk, East Anglia (Cambridge), Lancashire, Yorkshire, Staffordshire, Lincolnshire, en Leicestershire.

Descriptions Of The Black Shuck

Iedereen die een Black Shuck zag beschreef een grote hond met zwarte, schurftige vacht. Deze honden zouden groter zijn dan normaal, sommige zelfs zo groot als een paard. Ze schuimbekten naar de mond alsof ze gestoord waren, hondsdol, of razend gefocust op de jacht op hun volgende maaltijd.

Volgens een in 1901 gepubliceerde beschrijving:

“Hij neemt de vorm aan van een grote zwarte hond, en sluipt langs donkere lanen en eenzame veldpaden, waar, hoewel zijn gehuil het bloed van de toehoorder doet stollen, zijn voetstappen geen geluid maken… . Maar zo’n ontmoeting kan u het ergste ongeluk brengen: er wordt zelfs gezegd dat een ontmoeting met hem betekent dat u gewaarschuwd wordt dat uw dood voor het eind van het jaar zal plaatsvinden. Sluit dus uw ogen als u hem hoort huilen; zelfs als u niet zeker weet of u de hondenduivel of de stem van de wind hoort… Misschien twijfelt u aan zijn bestaan en vertelt u ons, net als andere geleerden, dat zijn verhaal niets anders is dan de oude Scandinavische mythe over de zwarte hond van Odin, die de Vikingen ons hebben gebracht… .”

En in aanvulling op het bovenstaande, was misschien wel het meest onderscheidende kenmerk van de Black Shuck zijn ogen, rood en zo groot als schotels.

Verder werd altijd gezegd dat deze hellehonden plotseling en zonder waarschuwing verschenen, om vervolgens net zo snel weer te verdwijnen als ze waren gearriveerd. En als je een glimp van een van hen opving, werd geloofd dat het ofwel een beschermende geest of een voorteken van de dood – een familie voogd waakt over iedereen of een waarschuwing voor een zekere ondergang.

Geen wonder dat mensen bang waren voor de Black Shuck.

Verhalen van de Hellhound

Natuurlijk, de Black Shuck was eng vanwege meer dan alleen zijn uiterlijk. Verhalen over het schepsel in actie onthullen de ware diepte van zijn terreur.

In het beroemdste verhaal over een verschijning van de Black Shuck, vertelt ds. Abraham Fleming van Bungay (het huidige Suffolk) een angstaanjagend verslag van de aanval van een hellehond op de kerk in 1577 in zijn essay A Straunge and Terrible Wunder:

“Deze zwarte hond, of de divel in zo’n linnenesse (God weet wie alles bewerkt), rende met grote snelheid en ongelooflijke haast door het hele lichaam van de kerk, tussen de mensen door, in een zichtbare vierm en vorm, ging tussen twee personen door, terwijl zij op hun knieën zaten en, zoals het leek, bezig waren met bidden, en rukte hen beiden in één ogenblik de nek om, zodat zij, zelfs op het moment dat zij knielden, op een vreemde manier kleurden.”

Wat betreft verslagen van recentere Black Shuck waarnemingen, beweerde een man in 1905 dat een zwarte hond in een ezel veranderde en een paar hartslagen later verdween. Een vierjarig meisje tijdens de Tweede Wereldoorlog kwam een grote zwarte hond tegen die vanuit haar raam, rond haar bed liep, oogcontact maakte met die beroemde rode ogen en dan verdween voordat ze de deur bereikte. Ze sliep die nacht niet goed.

Een 10-jarige jongen schreef in 1974 over een ontmoeting die hij had gehad toen hij zes was. Hij zei dat hij ’s nachts een zwart dier met gele ogen op zich af zag galopperen. Nadat hij om zijn moeder had geschreeuwd, zei zij dat het slechts een weerspiegeling was van de koplampen van een auto buiten zijn raam. De jongen las een verhaal over een spookhuis en een geest van een zwarte hond, en raakte er toen van overtuigd dat zijn oorspronkelijke verhaal over een reusachtige zwarte hond in feite de waarheid was.

De verklaringen achter de mythen

In werkelijkheid zijn waarnemingen van hellehonden of andere demonische figuren en daden vaak ingegeven door angstaanjagende weersverschijnselen. Zo worden de waarnemingen in Bungay vaak toegeschreven aan zware onweersbuien die gebouwen deden instorten. Blikseminslagen zouden houten constructies kunnen verbranden of op zijn minst een paar stenen van stenen kerken doen vallen – wat als het werk van de duivel kon worden gezien.

Tijdens de Black Shuck-waarneming in Blythuburg in 1577 stortte de kerktoren van de Holy Trinity Church op een nacht in tijdens een vreselijk onweer. Er waren ook schroeiplekken op de noordelijke deur (die er nu nog zijn). In plaats van de storm gewoon als een storm te beschouwen, zagen sommigen de verwoesting – en de daaruit voortvloeiende dood van twee mensen – als het werk van de duivel.

Wat het werk van de duivel betreft, sommigen geloven dat de gerapporteerde Zwarte Schok waarneming rond de instorting van de torenspits in Blythburg zich zo sterk verspreidde en in de hoofden van de mensen bleef hangen vanwege de Reformatie die in die tijd door Europa trok: De katholieke kerk probeerde misschien mensen bang te maken om bij hun kerk te blijven.

Verder kunnen verhalen over enge zwarte honden zich ook hebben verspreid als een manier om lessen te geven. Ouders kunnen verhalen over de Black Shuck hebben gebruikt om kinderen uit bepaalde kamers in huis te houden of om uit de buurt van vreemde honden te blijven, bijvoorbeeld.

Bijna een “Real-Life Black Shuck”

Nieuws over een reusachtig hondenskelet dat in 2013 werd opgegraven in de buurt van een abdij in Leiston (ten zuiden van Bungay in Suffolk), gaf de legende van de Black Shuck nieuw leven in de huidige tijd. Desondanks geloven deskundigen dat het een Duitse Dog was, een van de grootste hondenrassen ter wereld.

En uiteindelijk is dat misschien alles wat een “Black Shuck” ooit echt was: gewoon een enorme hond. Ierse wolfshonden, St. Bernard’s, Mastiffs, Newfoundlands, en Great Pyrenees zijn slechts een paar van de honden die uitgroeien tot enorme afmetingen – groot genoeg om overdreven mythen te inspireren over hellehonden zo groot als paarden, mythen die overleven voor honderden jaren.

Na deze blik op Black Shuck, lees meer over ’s werelds meest fascinerende mythologische wezens. Neem dan een speciale kijk op de Wendigo, het angstaanjagende monster van de inheemse Amerikaanse legende.