Bates Motel gaf ons een interessante en noodzakelijke finale van een geweldig seizoen van een (verrassend?) geweldige show. Hoewel Bates helaas grotendeels is vergeten door de meeste mensen in de stortvloed van geweldige tv op dit moment, gaf het uncrowded maandagavond plek het in ieder geval de ratings om gelukkig een tweede seizoen te rechtvaardigen. De serie was een verrassing en een genot in de manier waarop het verhaal op een open, ingewikkelde en kronkelige manier is geweven, samen met de kwaliteit van de cast (vooral, natuurlijk, Vera Farmiga), evenals het vermogen om een aantal meeslepende nieuwe personages (Dylan en Emma) en fascinerende nieuwe situaties (de geheimen van White Pine Bay) te creëren. Bates Motel heeft altijd hints gehad die zullen leiden naar de film waarop het gebaseerd is, maar het bewaarde de grootste knipoog tot de laatste scène in deze finale, en terecht. Klik op de sprong voor waarom “niet in mijn stad, jij stuk stront!”

Als schurk werd Abernathy nooit opgebouwd om genoeg emotionele impact of angst te hebben, afgezien van een paar griezelige wendingen. Zijn komst en ondergang leken allemaal overhaast, hoewel het in een typische Bates Motel-wisseltruc geweldig was om te zien hoe Romero hem niet alleen vermoordde, maar ons ook voor de gek hield over zijn eigen bedoelingen met het stadje en Norma. Romero had een geweldige karakterontwikkeling gedurende het seizoen, van Norma’s belangrijkste antagonist tot een onzekere bondgenoot toen hij Norma vrijpleitte voor de dood van Shelby. Het was volkomen plausibel, gezien de stad en wat we van Romero hebben gezien, dat zijn oorspronkelijke toespraak tot Abernathy waar was: hij wilde meedoen, en hij wilde ervoor betaald worden. De draai dat het allemaal een list was om Abernathy’s vertrouwen te winnen en hem te doden was een echte schok. Romero is nog steeds in het grijs, maar hij geeft echt om dat stadje (tenminste, in zoverre … wiet ok is, Chinese seksslavinnen niet).

Dus Norman ontweek weer een kogel, ondanks haar voorbereiding op de strijd. Vera Farmiga had misschien wel haar beste aflevering tot nu toe, waar ze ging van een duizelingwekkend meisje met Dylan, die het pistool afschoot, naar kruipen door de nacht om Abernathy aan te vallen, naar een leugen-gevulde angstige ontmoeting met de therapeut, naar emotioneel rauw en open zijn over het misbruik van haar broer.

Voor het geval iemand het “mijn vader en moeder waren perfect, maar ik zweer dat ik me niets herinner uit de kindertijd” verhaal geloofde dat Norma spon voor de therapeut, herinnerde haar scène met Emma ons aan dat lelijke litteken op haar dij, dat Norma wegwuifde als zijnde van een ongeluk in de kindertijd (diezelfde kindertijd die ze “zich niet kon herinneren”). Het litteken verschijnt al het hele seizoen, en het is een goed voorbeeld van de genuanceerde verhaalvertelling van de serie. Bates Motel laat meestal niet zomaar dingen vallen op kijkers, het roept terug naar dingen die het eerder in het seizoen teasde, zelfs kleine dingen zoals het litteken.

Norma die haar echte achtergrondverhaal toegaf, was een belangrijk moment voor haar personage, niet alleen omdat ze iemand de waarheid over zichzelf vertelde (op die manier deed ze me veel denken aan Mad Men’s Don Draper), maar ook omdat ze een aantal van haar neuroses duidelijk maakte, evenals haar vreemde relatie met Norman. Er is altijd iets licht incestueus geweest in hun interacties, en het horen van Norma’s geschiedenis van incestueus misbruik door de handen van haar broer levert genoeg voer op voor de armchair psychiaters. Maar het was ook belangrijk voor Norman om een woede-uitbarsting te krijgen die zijn karakter zal bepalen.

“Midnight” deed een uitstekend werk van het samenbrengen van verhalen van het hele seizoen om te culmineren in het moment waarop we hebben gewacht sinds de première. Norman’s woede over Bradley (en haar vriendschap met zijn broer), aangerand worden door haar vriend, zijn moeder die een incest verleden aan hem toegeeft net voor een dans waar hij al bang voor was, Emma die hem in de steek laat … dit waren allemaal lijnen die al het hele seizoen op hun plaats waren, en het laatste stuk, Miss Watson, bracht ze tot een hoogtepunt.

Gedurende het hele seizoen heeft juffrouw Watson een vreemde relatie met Norman gehad die niet openlijk was (tot “Midnight”), maar desalniettemin twijfelachtig was, vooral als het ging om het indienen van zijn verhaal. Norman speelt al het hele seizoen met de woede-uitbarstingen – van de aanval op zijn vader tot de aanvallen op Keith Summers en zijn broer, waarvan er twee door Norma werden afgemaakt. Hoewel Norman de woede had om Bradley te doden, bedwong zij het met een omhelzing, maar juffrouw Watson was blijkbaar niet zo gelukkig. (HoofdNorma heeft een agenda en moraal die neerkomt op, “dood de sletten!”) Ik veronderstel dat er enige ambiguïteit zou kunnen zijn met “Eric,” met wie zij ruzie had aan de telefoon, maar ik denk dat hij zal worden gebruikt als Norman’s zondebok volgend seizoen. In de tussentijd lijkt het duidelijk dat Norman eindelijk “doorbrak”, en een moord pleegde die niets te maken had met wraak of zelfverdediging. Dames en heren, Norman Bates.

Episode Rating: A

Season Rating: A

Overpeinzingen en Miscellanea:

— De show is altijd al prachtig sfeervol, maar de zachte bliksem in deze aflevering was fantastisch.

— “Neem je me in de maling? Ken je mijn naam niet?” – Norma

— Interessant dat dit de eerste keer was dat we Keith’s zuster Maggie zagen. Ik vraag me af of ze nog terugkomt.

— Hoe kwam Romero aan de tas?

— Norma Bates: de leuke maar gekke dame die het motel runt.

Arme Emma. Ze is zo verdomd schattig en haar jurk was prachtig.

— Incest, nu tijd om te dansen!

— “Hier heb je wat Franse toast! Ik heb een pistool nodig” – Norma

— Dylan had gelijk, ik zou nooit in de buurt van Norma willen zijn met een pistool.

— Waar is het Chinese meisje dat ontsnapte????

— Vaarwel Bates Motel, ik zal jullie missen tot jullie terugkeer volgend jaar.