De behandeling van zwaarlijvigheid is een van de belangrijkste maatregelen die vandaag de dag beschikbaar zijn op het gebied van de preventieve geneeskunde. Met name zou de coronaire epidemie van de westerse beschaving tot staan kunnen worden gebracht en zouden de meeste gevallen van ouderdomsdiabetes kunnen worden voorkomen, indien zwaarlijvigheid doeltreffend zou worden behandeld. Anorectica werken voornamelijk in op het verzadigingscentrum in de hypothalamus om anorexia te veroorzaken. Zij hebben ook verschillende metabolische effecten op het vet- en koolhydraatmetabolisme, maar veel van deze effecten kunnen secundair zijn aan gewichtsverlies. De meeste drugs zijn direct of indirect verwant aan amfetamine en werken bovendien door het verhogen van de algemene lichamelijke activiteit. Anorectica hebben de neiging hun effect na enkele maanden te verliezen, en een deel van deze vermindering van het effect kan te wijten zijn aan chemische veranderingen die door de drugs in de hersenen worden teweeggebracht. Alle drugs, met uitzondering van fenfluramine, hebben bij sommige mensen een stimulerend effect op het centrale zenuwstelsel, wat leidt tot rusteloosheid en nervositeit, prikkelbaarheid en slapeloosheid. Fenfluramine veroorzaakt gewoonlijk slaperigheid in normale doses, maar heeft stimulerende effecten bij overdosering. Dexamfetamine, fenmetrazine en benzfetamine hebben de neiging euforie te veroorzaken en het risico van verslaving is dan ook aanzienlijk. Euforie komt af en toe voor bij diethylpropion, phentermine en chloorpentermine, maar in veel mindere mate. Bijwerkingen treden ook op als gevolg van sympathische stimulatie en gastro-intestinale irritatie. Deze bijwerkingen kunnen ertoe leiden dat sommige personen stoppen met het innemen van het middel, maar zijn nooit ernstig of gevaarlijk. Er kunnen interacties optreden met monoamine-oxidaseremmers en, in klinisch onbelangrijke mate, met bloeddrukverlagende middelen. De anorectica spelen een zeer duidelijke rol bij de behandeling van zwaarlijvigheid, vooral bij personen die hun eetgewoonten hebben gewijzigd, maar die een gewichtspunt hebben bereikt waar zij moeilijk onder komen. De geneesmiddelen kunnen het best in een langwerkende vorm worden gegeven en kunnen veilig worden voortgezet zolang het gewichtsverlies aanhoudt, op voorwaarde dat de arts zorgvuldig toezicht uitoefent. Dexamfetamine, fenmetrazine en benzfetamine mogen zelden worden gebruikt wegens het gevaar van verslaving, en chloorfentermine is potentieel gevaarlijk bij langdurig gebruik. Diethylpropion komt naar voren als het middel van eerste keuze, omdat fenfluramine de neiging heeft depressie te veroorzaken en meer bijwerkingen heeft. Fenfluramine is vooral nuttig voor mensen die bijzonder gespannen zijn en voor zwaarlijvige rijpheids-onset diabetici die met de biguaniden niet hebben kunnen afvallen. Mazindol en phentermine lijken bruikbaar te zijn als alternatieve geneesmiddelen.