De Amazonerivier

Nabij de Nijl als ’s werelds langste rivier, vestigt de Amazonerivier het record in termen van de enorme hoeveelheid water die zij vervoert – een verbijsterende gemiddelde afvoer van 219.000 m3/sec water.2
Geschat wordt dat ongeveer een zesde van al het zoete water dat in de oceanen van de wereld wordt geloosd, door de 320 km brede delta van de Amazone stroomt, waar het uitmondt in de Atlantische Oceaan.
Net als de seizoenen verandert, verandert ook de rivier. Tijdens het droge seizoen kan de breedte van de Amazonerivier op sommige plaatsen 4 tot 5 km bedragen – en in het natte seizoen kan dit oplopen tot 50 km! Op het hoogtepunt van het natte seizoen kan de stroming een snelheid van 7 km/uur bereiken.
Belangrijkste rollen van de Amazonerivier
Als afwateringssysteem van het Amazonebekken spelen de Amazonerivier en zijn ongeveer 1100 zijrivieren een belangrijke rol in de ecologie van het bekken.
Voordat er wegen en landingsbanen in het stroomgebied verschenen, vormden deze waterwegen de belangrijkste toegangswegen tot de binnenlanden van Brazilië en de noordelijke helft van Zuid-Amerika.
De enige manier om bijvoorbeeld in Iquitos, Peru, te komen, dat direct aan de Amazonerivier ligt, is met een vliegtuig of een boot. Er zijn geen wegen om er te komen.3
Origins en loop van de rivier
De bron van de Amazonerivier ligt hoog in de Peruaanse Andes, op een hoogte van 5.598 m. Daar, op slechts 192 km van de Stille Oceaan waar hij ooit in uitmondde, begint de Amazonerivier als een kleine zijrivier, de Carhuasanta. Na een eerste hoogteverschil daalt de Amazonerivier gestaag af naar de Atlantische Oceaan met een snelheid van 1,5 cm per kilometer over een afstand van meer dan 6.400 km. Op sommige plaatsen bereikt de rivier een breedte van 10 km, tot 1.600 km stroomopwaarts, en grote schepen kunnen aanmeren tot aan Iquitos, Peru.6
De rivier eerder zien dan het land
Het bruine water van de Amazonerivier kan vanaf het vasteland tot 100 km in zee worden gezien, lang voordat het continent in zicht is.
In de begindagen van de kolonisatie hielp dit verschijnsel schepen die van Europa naar Zuid-Amerika voeren, ervoor te zorgen dat ze op de goede koers zaten voordat ze het land in zicht kregen.