Het zou voor de hand moeten liggen: LSD geven aan een alcoholist in de hoop hem te genezen is een heel, heel slecht idee. Maar verschillende kranten van deze week lijken het daar niet mee eens te zijn. Zo beweert de Independent: “LSD helpt alcoholisten de fles te laten staan” en zegt Metro: “LSD kan alcoholisten helpen te stoppen met drinken”.

Zij zinspelen op de juist vrijgegeven bevindingen van Erika Dyck, een professor in de geschiedenis van de geneeskunde aan de Universiteit van Alberta, die onlangs het onderwerp (en de onderwerpen) van een vier decennia oud onderzoek van de Britse psychiater Humphrey Osmond, die experimenteerde met het geven van een enkele dosis LSD aan alcoholisten in een poging om hun ziekte te genezen, opnieuw heeft bekeken.

Hoewel Osmond’s studie met scepsis werd afgedaan, heeft Dyck nu haar bevindingen gepresenteerd in een academisch tijdschrift, Social History of Medicine, waarin ze beweert dat “de LSD-ervaring de patiënten in staat leek te stellen een spirituele reis te maken die hen uiteindelijk in staat stelde zichzelf te genezen”.

Op de vooravond van twaalf jaar nuchter zijn, doet het lezen van dit gevaarlijke gewauwel me vol ongeloof het hoofd schudden. Toen ik in de greep was van alcoholisme, experimenteerde ik twee keer met LSD. De eerste keer werd ik een nacht lang geplaagd door angstaanjagende hallucinaties. De tweede keer werd ik bewusteloos gevonden door vrienden, met een scheermesje aan mijn zijde en enkele hevig bloedende sneden in mijn linkerarm. Tot op de dag van vandaag kan ik me niet herinneren wat er die nacht gebeurd is. Mislukte zelfmoordpoging? Een rommelige daad van zelfbeschadiging? Hoe dan ook, de gevolgen hadden fataal kunnen zijn. Ik heb nog steeds littekens op mijn arm van die nacht als een sterke herinnering aan een gelukkige ontsnapping. Dus nee, Erika Dyck, door LSD te nemen terwijl ik aan alcoholisme leed, onderging ik geen spirituele reis die me uiteindelijk in staat stelde mezelf te genezen. En als je bedenkt hoeveel alcoholisten drugs gebruiken en omgekeerd, is het idee om alcoholisme te behandelen met een straatdrug absurd.

Het probleem met alcoholisme is dat het een ziekte is; daarom zoekt de medische wereld voortdurend naar een “geneesmiddel” dat er een eind aan maakt.

Een typische behandeling die al lang bestaat, is alcoholisten Antabuse voorschrijven in een poging om de cyclus van lichamelijke afhankelijkheid te doorbreken. Het actieve bestanddeel van Antabuse is disulfiram, dat ingrijpt in de manier waarop het lichaam alcohol afbreekt; als je alcohol drinkt terwijl je het middel gebruikt, word je hevig ziek.

Toen ik negentien was, zette mijn psychiater me op een kuur met het middel. Het werd mij voorgesteld als een snelle oplossing, en allerlei soorten verslaafden aanbidden het concept van de snelle oplossing; maar ik vond het nutteloos. In plaats van dat ik het chemische afschrikmiddel een nuttige barrière vond om te drinken, begon ik juist intenser naar alcohol te verlangen dan daarvoor. Na tien dagen inname kon ik het niet meer uithouden en zonder overleg met mijn psychiater stopte ik met de drug. Ik dronk meteen weer. Antabuse werkte niet voor George Best, en het werkte niet voor mij.

Dan is er de Anonieme Alcoholisten (AA). Sommigen geloven dat de AA de enige remedie is tegen alcoholisme, maar voor veel herstellende alcoholisten is dat gewoon niet waar. Hoewel ik in de eerste twee jaar van mijn nuchterheid een handvol bijeenkomsten heb bezocht, hebben het 12-stappenprogramma en de kuddementaliteit nooit echt voor me geklikt.

AA-mensen sloegen me altijd om de oren met bangmakende kwinkslagen als “AA is de enige manier” en “als je hier niet komt, ga je weer drinken”. Ik dacht dan: ik ben niet op zoek naar nog een kruk, dank je. Uiteindelijk is mijn probleem met AA dat ik niet geloof in enige vorm van voorschrijvende levensstijl – en dat is precies wat AA biedt.

En AA klikt ook niet voor een heleboel andere mensen. De remedie voor alcoholisme is niet groepsbijeenkomsten of drugs: het is voor de alcoholist om echt te willen stoppen met drinken. Daarom is George Best dood en ben ik nog steeds hier. Niemand en niets kan een alcoholist van het drinken afhouden, behalve de vastberaden beslissing van het individu.

Ik stopte niet toen familie, vrienden, vriendinnen, collega’s op het werk, psychiaters en raadgevers me smeekten om hulp te zoeken. Ik stopte niet toen ik bloed begon te spugen, eerder weg moest van mijn werk vanwege het drinken van de vorige avond, toen mijn handen trilden bij het ontbijt, toen ik black-outs begon te krijgen of toen ik regelmatig bloed begon over te geven.

Nee, ik stopte toen ik een angstaanjagende hoeveelheid bloed overgaf, na anderhalve dag zonder drank begon te hallucineren over zwermen blauwe vogels die rond mijn slaapkamer vlogen, van top tot teen trilde en niet meer kon opstaan omdat ik zo ziek was. Ik stopte toen ik op 24-jarige leeftijd met een inwendige bloeding werd opgenomen in de A6861>E. Ik stopte toen ik in een ziekenhuisbed lag, doodsbang dat ik zou sterven.

Erika Dyck moet LSD of andere snelle “kuren” vergeten. Als een alcoholist niet wil stoppen met drinken, dan is het een verloren zaak.

{{#ticker}}

{{topLeft}}

{{bottomLeft}}

{{topRight}}

{{bottomRight}}

{{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragraphs}}{highlightedText}}

{#cta}{{text}{{/cta}}

Houd me in mei op de hoogte

• Delen op Facebook
• Delen op Twitter
• Delen via E-mail
• Delen op LinkedIn
• Delen op Pinterest
• Delen op WhatsApp
• Delen op Messenger