ABC om schrijver te worden: een gids om te beginnen met schrijven
Dit bericht is gepubliceerd op mijn blog maar ik deel het op Medium omdat ik hoop dat je het nuttig vindt. Waarschuwing: het is een lange post. Ik schrijf gewoonlijk niet veel over dit onderwerp, maar na de vragen die u mij per mail hebt gesteld, denk ik dat het van belang kan zijn voor degenen onder u die mij rechtstreeks op de blog lezen. Natuurlijk, het is allemaal mijn mening en ik sta open voor uw commentaar.
Mensen vragen me wat ze nodig hebben om te beginnen met schrijven en ik zeg meestal “schrijven”. Niet veel, eigenlijk. We hadden allemaal een eerste keer, een moment van grootsheid. Als je me vraagt hoe je er je brood mee kunt verdienen, kan ik je links aanbevelen naar degenen die dat wel doen. Ik ben nog steeds op zoek naar een antwoord. Ik praat alleen over wat ik weet, en dat is verhalen afmaken (ook al kost me dat soms zweet, tranen en een hoofdpijn of twee). Daar gaan we.
Om schrijver te zijn moet je schrijven en lezen. Dit is fundamenteel. Anderen zeggen het, ik zeg het. Om een schrijver te zijn, gewoon dat. Ik zeg niet of het goed, slecht, of best-selling is. Natuurlijk, als u goed geschreven werk leest, zult u beter schrijven naarmate u uw spierballen meer oefent. Als je werken als 50 Tinten Grijs leest en dat als referentie neemt, moet je later niet flippen. De “schrijverslicentie” om serieus genomen te worden komt met een uitgeverscontract bij de majors. Maar ik ga het hier niet hebben over sociale erkenning en massa-idolen.
Ik raad aan te lezen wat je bevalt en als je dat niet doet, te veranderen. Lezen is zo’n privé ding dat je je er geen zorgen over hoeft te maken. Ik heb Nabokov’s “Lolita” niet uitgelezen, ik verveelde me halverwege het boek (recensies hieronder). Uiteindelijk voedt lezen je verbeeldingskracht, geeft het je ideeën die uitwerken zoals jij ze bedenkt, en verrijkt het je proza zonder dat je het beseft (naast het plezier van het lezen van een verhaal). Schrijven is oefenen, spelen om schepper te zijn en je hart en ziel erin leggen. Zoals in alles, moet je schrijven en schrijven. Als ik een verhaal schrijf, probeer ik het het beste verhaal te maken dat ik ooit heb gedaan. Uiteindelijk besef ik dat het niet zo is, maar op dat moment is het zo, en daar gaat het om.
Constantie. Steek er uren in zoals anderen in de sportschool. Je speelt tennis op een dag, maar dat maakt je nog geen tennisspeler. Hetzelfde geldt voor schrijven. Ik heb er veel uren in gestoken, dat geef ik toe. Ik train als een beest en ik probeer niet onder de 1500 woorden per dag te komen. Soms schrijf ik minder dan 1000 en dan voel ik me een beetje slecht. In februari 2015, schreef ik er 2000 per dag. Dit is niets vergeleken met andere schrijvers, maar in mijn geval (zoals vele anderen) moet ik mijn tijd jongleren met een baan. Nu zit ik weer op 1000. Het belangrijkste is niet op te geven.
Om standvastigheid op te bouwen, gebruik de Pomidoro techniek, of wat Palahniuk placht te zeggen. Koop een kook ei en zet het op voor 30-40 minuten. Ga voor het scherm zitten en schrijf. Sta niet op tot hij afgaat. Meestal, tegen de tijd dat je de wekker hoort, is het te laat om iets anders te doen dan schrijven… We hebben allemaal 30-40 minuten per dag. Als je gerespecteerd wilt worden, begin dan bij jezelf.
Geloof het. Je moet erin geloven en je er niet voor schamen als je een professional wilt zijn. Schrijven kan een hobby zijn, maar je komt er niet ver mee en uiteindelijk stop je ermee (weet je nog de laatste keer dat je met stiften schilderde?). Mensen associëren schrijven met armoede. Zo is het op korte termijn. Je hoeft je er niets van aan te trekken. Dit is waar zelfvertrouwen faalt. Hemingway was een dronkaard. De meeste schrijvers die hun moment hadden, waren arm. Lees maar eens Bukowski’s ‘Women’, Kerouac’s ‘On the Road’, Miller’s ‘Tropic of Cancer’ of Hemingway’s ‘Paris was a party’. Vier werken waarin je een zeer hedonistische levensstijl ziet, maar ook een levensstijl die lijdt (nog meer in het systeem waarin we nu leven).
Zo hoef je niet te zijn. Dat deed ik, en ik deed een stap terug. Je moet hier duidelijk over zijn en je literatuur combineren met een andere bron van inkomsten tot je duidelijkheid ziet, anders kan het spelen met het schrijverschap leiden tot de ondergang (of het nooit verlaten van je ouderlijk huis). Maak een plan, hou je eraan.
Censureer je ego. Je bent al een schrijver, je werkt aan een roman, je wilt het de wereld vertellen. Dat is prima, maar doe het met voorbedachte rade. Je publiek bestaat uit kruitpatronen; als je ze in het begin allemaal opgebruikt, jaag je de vogels alleen maar weg. Maak niet de fout (die ik maakte) om werken af te troeven, alleen maar om te zien hoe je Twitter- of Facebook-account groeit.
Het internet is geweldig en een hoop stront tegelijk. Grootsheid is er, oneindig, maar het is moeilijker te vinden. Stront drijft, en veel ook. Als je tweet, draag je iets bij aan deze samenleving. Als je praat om niet herinnerd te worden, kun je beter je mond houden. Lange tijd bleef ik in het eerste deel (soms maak ik dezelfde fout). Vergeet je ego, vergeet je foto’s, vergeet de REALITEIT die JIJ voor jezelf hebt gecreëerd. Zet een Facebook-pagina, een Twitter-account of een blog op en gebruik die om uw inhoud te verspreiden, om nieuwe ideeën de wereld in te helpen. Alleen dan zal iemand naar ons luisteren.
Een van de grondbeginselen van de virtuele wereld is het creëren van een publiek. Zoek mensen die je echt willen lezen, geen andere schrijvers die dat niet willen, die alleen maar op zoek zijn om zichzelf te promoten. Wees menselijk en lees het artikel over “de basis van 1000 ware volgelingen”. Hoewel het van een paar jaar geleden is, is het nog steeds een goede referentie om met mensen in contact te komen.
Ik herinner me, lang geleden, een zin die een vriend tegen me zei en die het allemaal samenvat.
“Ik heb mijn Facebook-profiel verwijderd en niemand heeft iets tegen me gezegd.”
Het was niet geniaal, maar het maakte een verschil. Mensen denken niet na over wat JIJ doet omdat alleen JIJ erover nadenkt.
Tot slot en het praktische gedeelte. Je hebt een plan nodig. Van hoe een roman te structureren tot hoe het af te maken.
Er zijn twee (bekende) wegen: zelf-redigeren en traditioneel. Het eerste deel van het plan werkt voor beide.
Je hebt een computer nodig. Het maakt niet uit of het met de kleine appel is of niet. Haal een computer. Als je er geen hebt (wat ik betwijfel, hoewel alles kan), spaar wat geld, vraag je familie om een. Doe wat nodig is, maar zorg dat je er een krijgt. Het is me altijd duidelijk geweest dat je geen grote computer nodig hebt om te schrijven, zoals in de muziek. Als u het geld niet hebt of niet te veel wilt uitgeven, zijn er altijd tweedehands sites waar u een laptop kunt vinden. De technologie ontwikkelt zich razendsnel en het consumentisme dwingt ons ertoe de levensduur van apparaten sneller te beëindigen dan we denken. Maar laat je niet voor de gek houden. Zelfs met een oude processor kun je wonderen verrichten.
Als je geen kennis hebt, stel je geest open, vraag een vriend of zoek op internet naar Linux.
Software. Ooit had ik last van het Diogenes-syndroom en dacht ik er niet over na om allerlei illegale software te downloaden, alleen maar omdat ik die op mijn computer wilde hebben. Gelukkig veranderde mijn kijk op de dingen. Op het internet zijn er middelen voor alles en voor alle behoeften en als ik ergens niet voor wil (of kan) betalen, is er altijd het werk van andere mensen die het gratis aanbieden (en die ik aanraad financieel te steunen als we het gebruiken). Dus, ik vind het een belediging, maar hier, is de beslissing persoonlijk. Ik zal je vertellen wat ik gebruik (een vraag die je me vaak stelt).
Voor een lange tijd gebruikte ik Scrivener. Het is een goed programma om de roman per scène bij te houden en je kunt ze één voor één bewerken, naast vele andere functies (zoals indexkaarten schrijven, exporteren in verschillende formaten, enz…). Het is betaald en de licentie kost 45$. Het werkt heel goed op Mac OS X, maar van Windows weet ik het niet.
Hoewel, sinds ik mijn leven vereenvoudigd heb, gebruik ik Open Office en een notitieboekje dat Tiger verkoopt en dat de prachtige Moleskine imiteert. Dat is alles wat ik nodig heb, echt. Soms gebruik ik Focus Writer, een programma om afleiding te vermijden en in volledig scherm te schrijven, en OmmWriter dat hetzelfde is, mooier, voor Mac OS X en ontworpen door een studio in Barcelona.
Open Office is welbekend (er is Libre Office dat vergelijkbaar is) en biedt dezelfde service als het Microsoft-pakket. Ik weet niet wat beter is, het kan me niet schelen.
Ik gebruik de tekstverwerker om te schrijven en spreadsheets om de plots te bewerken. Ik gebruik ook een sjabloon dat ik gratis vond om mijn vorderingen bij te houden.
Ik vond een echt coole ‘add-on’ die iemand ontwikkelde om de woordenteller onderaan te laten verschijnen. Anders kunnen we altijd de optie Extra → Woordtelling gebruiken.
Voor de opmaak van het manuscript is er een perfect sjabloon waarmee we alles al voor elkaar hebben. Ik heb gezocht naar het ideale formaat om manuscripten in te dienen bij uitgevers en ik denk dat dit het is. Alles wat we moeten doen is schrijven en als we klaar zijn met ons werk, het afdrukken, in ‘.doc’ formaat naar de uitgever sturen of gewoon opslaan.
In de spreadsheet verdeel ik de vier delen van mijn verhaal. Twee goede modellen om te volgen als we niet veel idee hebben van waar we heen willen zijn Lester Dent’s 6000 woorden paradigma’s of Joseph Campbell’s The Warrior’s Way.
Eerst schrijf ik mijn verhaal op papier, op één bladzijde met het begin, het einde en wat er in het midden gebeurt. Een gedetailleerde schets, met namen, personages, en al het andere wat ik nodig heb, maar zonder veel diepgang (de rest zit in mijn hoofd). Dan bedenk ik hoeveel woorden mijn verhaal ongeveer zal zijn en verdeel het in vier delen. Die vier delen verdeel ik in scènes. En zo vorm ik mijn spreadsheet.
In elke scène schrijf ik wat er gaat gebeuren.
Vraag: Gaat dit niet ten koste van de improvisatie van je verhaal?
Antwoord. Nee. Ik verzeker je dat je personages tijdens hun ontwikkeling tegen je in opstand zullen komen en andere wegen zullen inslaan. Daarom is het zo belangrijk om een kaart te hebben, om te weten waar je heen gaat voordat je auto een lekke band krijgt en je je oriëntatie verliest. Deze schets is een plan, maar soms veranderen plannen, nietwaar?
Om een tweede benadering te kiezen, geef elk hoofdstuk 1000 of 700 woorden (zelfs als je overdrijft, of ze korter schrijft, maakt het niet uit). Je hoofd heeft orde nodig en om te weten wat je moet klaarmaken. Hemingway zei ook dat het belangrijk was het hoofdstuk bijna af te laten, om het de volgende dag gretiger op te kunnen pakken. Het is geen slecht idee, en hier komt de ‘cliffhanger’ theorie, die ik je aanraad ook op te zoeken. Denk aan een aflevering van ‘Lost’ en wat er ALTIJD aan het eind gebeurde.
Elk mens is anders. Voor ik ga slapen, als ik in bed lig, praat ik tegen mijn geest en zeg dat hij me op een idee moet brengen voor de volgende scène. Dan sluit ik mijn ogen en rust uit. Dit werkt voor mij.
Zo schrijf ik anderhalve maand lang, mijn 1500 woorden per dag. Soms meer, soms minder. Er is niets speciaals nodig. Ik heb het hier niet gehad over stijl of proza, of literaire apparaten. Gewoon over schrijven. Ik denk dat het iets is wat ieder van ons kan doen. Het verschil is de persoonlijke honger die daar woedt, in de harten. Als je een verhaal te vertellen hebt en je weet niet hoe, hier is een begin.
Dit garandeert niet dat je een best-seller wordt. Nee. Dit zorgt ervoor dat je een verhaal schrijft en afmaakt met NUL budget (laten we zeggen €100 tot €50 voor een tweedehands laptop).
Na het schrijven moet je het nog reviseren en proeflezen, maar dat is een andere post.
Deze blog was nooit bedoeld als een informatieplatform voor andere schrijvers (of woordkunstenaars, zoals ik), of zelfs voor andere bloggers. Vanaf het begin heb ik deze website gemaakt om bekend te maken waar ik mee bezig was en om mijn gedachten te delen, wat u ook bent.
Op persoonlijk vlak schrijf ik dit bericht met de bedoeling mijn kennis te delen. Aangezien het internet enorm groot is, zal het voor sommigen vanzelfsprekend zijn, maar voor velen kan het een beginpunt zijn. Schrijven is een actie, een mentale en spirituele oefening, en iedereen is vrij om die te nemen zoals hij wil (natuurlijk). Voor mij moet het onder puur minimalisme geschaard worden. Hoe minder hoe beter. Het is duidelijk dat je niet veel meer nodig hebt dan een heldere geest, intentie en een apparaat waarop je je overpeinzingen kwijt kunt.
Je kunt S. King’s ‘As I Write’ lezen of Bradbury’s ‘The Zen Art Of Writing’.
Mijn advies: lees er een, en ga ermee aan de slag.
Pablo Poveda, journalist en schrijver van fictie romans. Ik geloof in vrije cultuur zonder verplichtingen. Als je dit artikel leuk vond, laten we dan contact opnemen: ik moedig je aan om je in te schrijven en een van mijn romans gratis te downloaden.
Als je geïnteresseerd bent in schrijven en zelf-publiceren, ontdek dan de schrijfcursus die ik aanbied om te schrijven, je boek te publiceren op Amazon en je eerste verkopen te realiseren.
Als je het leuk vond, zou je me dan een duimpje omhoog (of twee) kunnen geven om meer mensen te bereiken?
Je kunt me ook volgen op Instagram: @elescritorfantasma
Facebook: /elescritorfant
.