Doelstellingen van de studie: Het beoordelen van medische en juridische case reports om te bepalen hoeveel lijken de overtuiging te ondersteunen dat geweld tegen andere individuen dat optreedt tijdens Aandoeningen van de Arousal – slaapwandelen, confusional arousal, en slaap terrors – wordt uitgelokt door direct fysiek contact of nabijheid van die persoon en niet willekeurig of spontaan optreedt.

Opzet: Historisch overzicht van case reports in de medische en juridische literatuur.

Metingen en resultaten: In totaal werden 32 gevallen uit de medische en juridische literatuur beoordeeld. Elke casus bevatte een verslag van geweld geassocieerd met stoornissen in de opwinding; in elke casus waren details van het gewelddadige gedrag beschikbaar. Gewelddadig gedrag geassocieerd met provocaties en/of nabijheid bleek voor te komen bij 100% van de patiënten met confusionele opwinding en 81% van de patiënten met slaapterreur. Gewelddadig gedrag was geassocieerd met provocatie of nabijheid in 40%-90% van de slaapwandel gevallen, afhankelijk van de vraag of het juridisch vonnis en andere factoren in aanmerking werden genomen. Vaak was de provocatie vrij gering en de reactie sterk overdreven. De specifieke manier waarop het geweld werd uitgelokt verschilde tussen slaapwandelen, verwarde opwellingen, en slaap terrors.

Conclusies: In de onderzochte gevallen leek gewelddadig gedrag gericht tegen andere personen, geassocieerd met stoornissen in de opwinding, het vaakst te volgen op directe provocatie door, of de nabijheid van, een ander individu. Slaapwandelaars zochten meestal niet hun slachtoffers op, maar eerder zochten de slachtoffers de slaapwandelaar op of kwamen hem tegen. Deze conclusies worden getemperd door een aantal beperkingen: de selectie van zaken was niet willekeurig en vertegenwoordigt mogelijk niet een nauwkeurige steekproef van gewelddadig gedrag geassocieerd met stoornissen in de opwinding. Ook moeten eindvonnissen van jury’s in gerapporteerde rechtszaken niet worden verward met wetenschappelijk bewijs van de aanwezigheid of afwezigheid van slaapwandelen. De pathofysiologie van Aandoeningsstoornissen met en zonder gewelddadig gedrag zou kunnen worden geassocieerd met normaal optredende deactivering van de frontale kwabben tijdens slow wave slaap (SWS) verbonden via atypisch actieve thalamocorticale paden naar de limbische gebieden. Het is niet bekend of de gewelddadige slaapwandelaar, verwarde opwinding patiënt, of slaap terreur patiënt verschilt van andere patiënten met deze stoornissen. De conclusies van deze case-serie wachten op bevestiging door de resultaten van toekomstige slaaplaboratorium gebaseerde studies.