Stop alsjeblieft met het vermoorden van je kinderen.

Ik kan de keren niet op mijn handen tellen dat ik een vriend van de richel heb moeten praten, maar ik kan wel zeggen dat al hun stemmen hetzelfde klonken. Ieder van hen sprak over een mislukking, niet aan de verwachtingen voldoen, en gewoon niet goed genoeg zijn voor de mensen in hun leven. Als de vriend die hulp nodig heeft tekeer gaat, gaat het meestal over hun ouders. Ze vertelden me eindeloos over hun tekortkomingen of de redenen waarom ze dachten dat ze hun ouders in de steek hadden gelaten, alsof het zonden waren en ik herinner me dat ik altijd dacht: “Je hebt toch niets verkeerd gedaan?” Ze kwamen naar me toe met tranen in hun ogen, een handvol pillen, en de dood in hun gedachten, en vertelden me dat ze eruit getrapt waren voor het kleinste ding.

Ik ben hier niet om een “millennial” te zijn en oorlog te voeren met de “babyboomers.” Dit is niet een soort journalistieke propaganda; Ik schrijf hierover omdat ik het beu ben om je kinderen te redden en ik ben het beu om volkomen normale mensen te horen vechten voor onderdak vanwege een meningsverschil. Jullie, ouders, moeten ophouden jullie kinderen eruit te gooien en ze het gevoel te geven dat ze niet goed genoeg zijn omdat ze niet aan jullie verwachtingen hebben voldaan. Want ik denk dat jullie niet goed begrijpen wat jullie doen als jullie tegen jullie kinderen zeggen dat ze moeten oprotten. Jullie kinderen slapen op mijn bank en denken er niet aan om naar huis te gaan.

Ik geloof dat jullie ouders jullie kinderen eruit schoppen als een soort straf. In de overtuiging dat ze dan zullen leren “je te respecteren”. Ik kan het begrijpen; schop je kinderen eruit en laat ze begrijpen hoe koud de echte wereld is en laat ze beseffen dat ze je nodig hebben in hun leven, maar ik kan je vertellen dat dat niet is wat er gebeurt. Wat jullie niet beseffen is dat het eigenlijk geen kinderen zijn, hoe graag jullie dat ook denken. Ze begrijpen hoe de wereld werkt, ze begrijpen hoe moeilijk het is om een baan te krijgen, rekeningen te betalen, een sociaal leven te leiden terwijl je tot God bidt dat er niets ergs gebeurt. In plaats daarvan denken ze: “Hoe kon je me op deze wereld zetten? Jouw kleine meisje/jouw kleine jongen.” Dus in plaats van een soort respect voor je te krijgen, nemen ze je uiteindelijk nog meer kwalijk.

– Ze kunnen het ergste zijn…En kunnen zelfs het ergste worden –

Ik had het gevoel dat ik dit bovenaan dit artikel had moeten zetten, maar ik denk dat het prima is zolang het maar gewoon gezegd wordt. Het transseksuele, biseksuele, homoseksuele, lesbische kind dat je hebt opgevoed kan erger zijn dan wat je je had kunnen voorstellen. Dit geldt ook voor de ouders met kinderen die “opstandig” zijn. Het is beter om een kind te hebben dat het lef heeft om Democraat te stemmen in plaats van Republikein of een kind dat nee zegt tegen datgene wat je wilt dat ze doen in plaats van iemand die van je steelt. Als ouders je kinderen eruit schoppen, neem je een beslissing in je emoties en denk je niet helder na. Je denkt niet na over het resultaat maar alleen om je kind pijn te doen zoals ze jou pijn hebben gedaan of om ze uit je leven te verwijderen omdat ze niet passen in de vorm die jij hebt gecreëerd. En wat gebeurt er als ze op zichzelf zijn? Nou, uitgaande van de situaties waar ik mee te maken had, zijn ze met hun vrienden aan het bedenken hoe ze de eindjes aan elkaar kunnen knopen.

Zoals ik hierboven al zei, de banenmarkt is niet al te betrouwbaar in onze huidige economie. Natuurlijk zullen uw kinderen proberen een baan te krijgen bij een fast food restaurant of een serveerster of een andere baan die hen waarschijnlijk niet genoeg betaalt, maar sommigen kunnen hun toevlucht nemen tot iets illegaals voor inkomen. Sommige kinderen die eruit geschopt worden, hebben geen andere keuze dan te doen wat ze moeten doen om de eindjes aan elkaar te knopen. Je kind eruit schoppen betekent niet alleen dat je het straft, het kan ook de vernietiging van hun toekomst betekenen, omdat je te kleinzielig was om je met hen te verzoenen of hen te accepteren voor wie ze zijn.

– Je kinderen tot het uiterste drijven-

Ik heb kinderen ervan weerhouden pillen te slikken, hun polsen door te snijden en andere manieren te vinden om zichzelf van het leven te beroven. Dezelfde kinderen zijn de kinderen die urenlang bij me klagen over hun ouders. Uw kinderen komen naar mij op zoek naar een uitweg, terwijl ze proberen om u tevreden te stellen met hun bestaan. Tieners of mensen die net volwassen zijn, balanceren op een slappe koord en proberen uit te vinden waar ze thuishoren en wat hun toekomstige carrière zal zijn, terwijl ze moeten omgaan met de druk van het halen van behoorlijke cijfers en de verantwoordelijkheid van schoolactiviteiten. Deze kinderen denken al te veel na en zijn bang dat één fout in hun dagelijkse bezigheden het einde van hun leven kan betekenen, dus waarom zou je hun bescherming, hun comfort afnemen?

Het is waarschijnlijk omdat jullie het niet begrijpen of verkiezen het niet te begrijpen en dat kan ik begrijpen. Ouders, jullie hebben ook veel op je bordje, genoeg waardoor je denkt dat het leven van je kind niet zo moeilijk is als het jouwe en als dat zo is, dan houd je geen rekening met het leven van je kind en de dingen waar zij zich zorgen over moeten maken. Je hebt gelijk dat je kinderen zich geen zorgen hoeven te maken over rekeningen en eten in huis, maar je moet ook begrijpen dat de reden waarom ze zich daar geen zorgen over hoeven te maken is omdat jij hun verzorger bent, jij bent de ouder die met die problemen moet omgaan. Je kinderen worden geacht om te gaan met de problemen die horen bij het zijn van een kind op de middelbare school of een volwassene op de universiteit die moet uitzoeken wat ze in de toekomst willen doen. Jouw problemen vergelijken met hun problemen en zeggen dat die van jou veel groter zijn dan die van hen, alleen maar omdat zij nog niet het punt in hun leven hebben bereikt waarop ze daarmee moeten omgaan, is niet eerlijk en laat je kind alleen maar zien dat je niet om hun leven geeft.

Het enige wat ik wil dat ouders zich realiseren is dat hun kinderen mensen zijn, net als zij. Je kind hoeft niet en zal soms niet opgroeien tot datgene waar je van droomde en dat is oké. Je moet je kind er niet uitschoppen of je kind het gevoel geven dat het je kind niet meer is vanwege een simpel misverstand of een meningsverschil.

Houd van je kinderen, want het enige wat zij willen is dat je van hen houdt.