WAT ZIJN BELANGENGROEPEN EN WAT WILLEN ZE?

Definities in overvloed als het gaat om belangengroepen, die soms worden aangeduid als speciale belangen, belangenorganisaties, pressiegroepen, of gewoon belangen. De meeste definities geven aan dat met belangengroep elke formele vereniging van personen of organisaties wordt bedoeld die trachten de besluitvorming van de overheid en/of het maken van overheidsbeleid te beïnvloeden. Vaak wordt deze invloed uitgeoefend door een lobbyist of een lobbybedrijf.

In het algemeen is een lobbyist iemand die de belangenorganisatie vertegenwoordigt bij de overheid, daarvoor gewoonlijk wordt gecompenseerd, en zich moet laten registreren bij de overheid waar hij of zij lobbyt, of dat nu staats- of federaal is. Het hoofddoel van de lobbyist is gewoonlijk het beïnvloeden van het beleid. De meeste belangenorganisaties gaan lobbyen om hun doelstellingen te bereiken. Zoals je zou verwachten, huurt de belangenorganisatie een lobbyist in, stelt er intern een aan, of laat een lid vrijwillig in haar naam lobbyen. Voor deze doeleinden kunnen we onze definitie beperken tot de relatief ruime definitie in de Lobbying Disclosure Act.2 Deze wet vereist de registratie van lobbyisten die een belangengroep vertegenwoordigen en er meer dan 20 procent van hun tijd aan besteden.3 Cliënten en lobbybedrijven moeten zich ook registreren bij de federale overheid op basis van soortgelijke vereisten. Bovendien vereisen de wetten inzake campagnefinanciering openbaarmaking van campagnebijdragen die door organisaties aan politieke kandidaten worden gegeven.

Lobbyen is echter niet beperkt tot Washington, DC, en veel belangengroepen lobbyen zowel daar als in een of meer staten. Elke staat heeft zijn eigen wetten waarin wordt beschreven welke personen en entiteiten zich moeten laten registreren, dus de definities van lobbyisten en belangengroepen, en van wat lobbyen is en wie zich daarvoor moet laten registreren, verschillen ook van staat tot staat. Terwijl een burger die contact opneemt met een wetgever om een kwestie te bespreken over het algemeen niet als lobbyen wordt beschouwd, kan een organisatie die een bepaalde hoeveelheid tijd en middelen besteedt aan het contact opnemen met wetgevers, worden geclassificeerd als lobbyen, afhankelijk van de lokale, staats- of federale wetgeving.

Grotendeels om deze reden is er geen uitgebreide lijst van alle belangengroepen om ons te vertellen hoeveel er zijn in de Verenigde Staten. Schattingen van het aantal lopen sterk uiteen, wat suggereert dat als we een brede definitie hanteren en alle belangen op alle overheidsniveaus meetellen, het er meer dan 200.000 kunnen zijn.4 Na de invoering van de Lobbying Disclosure Act in 1995 hadden we een veel beter inzicht in het aantal belangengroepen dat in Washington DC was geregistreerd; het duurde echter tot enkele jaren later voordat we een volledige telling en categorisering hadden van de belangengroepen die in elk van de vijftig staten waren geregistreerd.5

Politiek wetenschappers hebben belangengroepen op een aantal manieren gecategoriseerd.6 Ten eerste kunnen belangengroepen de vorm aannemen van lidmaatschapsorganisaties, waarvan individuen vrijwillig lid worden en waaraan zij gewoonlijk contributie betalen. Lidmaatschapsgroepen bestaan vaak uit mensen die gemeenschappelijke problemen of zorgen hebben, of die willen samenzijn met anderen die hun opvattingen delen. De National Rifle Association (NRA) is een ledengroep die bestaat uit leden die voorstander zijn van wapenrechten (figuur 10.2). De Brady Campaign to Prevent Gun Violence is een ledenorganisatie die de andere kant van de zaak vertegenwoordigt.7

Figuur 10.2 Een lid van de NRA in Florida toont trots zijn steun voor wapenrechten (a). In december 2012 riep CREDO, een telecommunicatiebedrijf uit San Francisco dat progressieve doelen steunt, de NRA op om niet langer te verhinderen dat het Congres wetgeving aanneemt om het wapenbezit te beheersen (b). (credit a: bewerking van werk van Daniel Oines; credit b: bewerking van werk van Josh Lopez)

Interestgroepen kunnen zich ook vormen om bedrijven, bedrijfsorganisaties en regeringen te vertegenwoordigen. Deze groepen hebben geen individuele leden, maar zijn eerder uitlopers van bedrijfs- of overheidsentiteiten met een dwingend belang om te worden vertegenwoordigd ten overstaan van een of meer takken van de regering. Verizon en Coca-Cola zullen zich registreren om te lobbyen ten einde het beleid te beïnvloeden op een wijze die in hun voordeel is. Deze bedrijven zullen ofwel één of meer interne lobbyisten hebben, die voor één belangengroepering of firma werken en hun organisatie in een lobbyende hoedanigheid vertegenwoordigen, en/of zullen een contractlobbyist inhuren, personen die voor firma’s werken die een groot aantal cliënten vertegenwoordigen en vaak worden ingehuurd wegens hun middelen en hun vermogen om contact te leggen met en te lobbyen bij wetgevers, om hen voor de wetgevende macht te vertegenwoordigen.

Overheden zoals gemeenten en uitvoerende departementen zoals het Ministerie van Onderwijs registreren om te lobbyen in een poging om hun aandeel in de budgetten te maximaliseren of om hun niveau van autonomie te verhogen. Deze overheidsinstellingen worden vertegenwoordigd door een wetgevende liaison, die tot taak heeft kwesties voor te leggen aan de besluitvormers. Zo heeft een staatsuniversiteit gewoonlijk een lobbyist, een wetgevende liaison of iemand van overheidszaken in dienst om haar belangen voor de wetgevende macht te behartigen. Dit omvat lobbyen voor het aandeel van een bepaalde universiteit in de begroting of voor het behoud van de autonomie van de universiteit ten opzichte van wetgevers en andere ambtenaren op staatsniveau die kunnen proberen een grotere toezichthoudende rol te spelen.

In 2015 werd in dertien staten op de begroting voor het hoger onderwijs bezuinigd ten opzichte van het voorgaande jaar, en bijna alle staten hebben sinds het begin van de recessie in 2008 enige bezuinigingen op de financiering van het hoger onderwijs gezien.8 In 2015 hebben universiteiten en community colleges in Mississippi, net als in veel andere staten, bij de wetgevende macht gelobbyd over op handen zijnde bezuinigingen.9 Deze voorbeelden benadrukken de noodzaak voor universiteiten en staatsuniversitaire systemen om vertegenwoordiging te hebben voor de wetgevende macht. Op federaal niveau kunnen universiteiten lobbyen voor onderzoeksfondsen van overheidsdepartementen. De ministeries van Defensie en Binnenlandse Veiligheid kunnen bijvoorbeeld bereid zijn wetenschappelijk onderzoek te financieren dat hen beter in staat kan stellen de natie te verdedigen.

Interest groups also include associations, which are typically groups of institutions that join with others, often within the same trade or industry (trade associations), and have similar concerns. De American Beverage Association10 omvat Coca-Cola, Red Bull North America, ROCKSTAR, en Kraft Foods. Ondanks het feit dat deze bedrijven concurrenten zijn, hebben zij gemeenschappelijke belangen met betrekking tot de productie, botteling en distributie van dranken, alsmede de regulering van hun bedrijfsactiviteiten. De logica is dat er kracht in aantallen is, en als de leden kunnen lobbyen voor belastingvoordelen of versoepeling van de regelgeving voor een hele bedrijfstak, kunnen zij daar allemaal van profiteren. Deze gemeenschappelijke doelstellingen beletten individuele leden van verenigingen echter niet om interne lobbyisten in dienst te nemen of lobbybedrijven te contracteren om ook hun eigen bedrijf of organisatie te vertegenwoordigen. Veel leden van verenigingen zijn immers concurrenten die zich ook individueel voor de wetgevende macht willen laten vertegenwoordigen.

Ten slotte zijn er soms mensen die zich vrijwillig aanmelden om een organisatie te vertegenwoordigen. Zij worden amateur- of vrijwilligerslobbyisten genoemd en worden meestal niet gecompenseerd voor hun lobbyinspanningen. In sommige gevallen lobbyen burgers voor hun lievelingsprojecten omdat zij belang hechten aan een bepaalde kwestie of zaak. Zij kunnen al dan niet lid zijn van een belangengroep, maar als zij zich registreren om te lobbyen, krijgen zij soms de bijnaam “hobbyisten.”

Lobbyisten die een verscheidenheid van organisaties vertegenwoordigen, maken gebruik van verschillende technieken om hun doelstellingen te bereiken. Eén methode is intern lobbyen of direct lobbyen, waarbij de boodschap van de belangengroep rechtstreeks aan een overheidsambtenaar, zoals een wetgever, wordt overgebracht.11 Tot de tactieken van intern lobbyen behoren het afleggen van getuigenis tijdens hoorzittingen over wetgeving en het helpen opstellen van wetgeving. Talrijke enquêtes bij lobbyisten hebben bevestigd dat de overgrote meerderheid gebruik maakt van deze “inside”-strategieën. Zo melden bijna alle lobbyisten dat zij contact opnemen met wetgevers, getuigen voor de wetgevende macht, helpen bij het opstellen van wetgeving en contact opnemen met uitvoerende agentschappen. Het proberen te beïnvloeden van regeringsbenoemingen of het verlenen van gunsten aan regeringsleden zijn iets minder gebruikelijke insidertactieken.

Veel lobbyisten maken ook gebruik van externe of indirecte lobbytactieken, waarbij de belangengroep probeert zijn boodschap aan het publiek over te brengen.12 Deze tactieken omvatten het uitgeven van persberichten, het plaatsen van verhalen en artikelen in de media, het aangaan van coalities met andere groepen, en het contacteren van leden van belangengroepen, in de hoop dat zij individueel druk zullen uitoefenen op wetgevers om wetgeving te steunen of te verwerpen. Een milieubelangengroep zoals de Sierra Club kan bijvoorbeeld een persbericht uitgeven of haar leden aanmoedigen contact op te nemen met hun vertegenwoordigers in het Congres over wetgeving die voor de groep van belang is. De club kan ook externe tactieken gebruiken als er een potentiële bedreiging voor het milieu is en de groep haar leden en het publiek bewuster wil maken van het probleem (figuur 10.3). Leden van het Congres zullen waarschijnlijk opletten als veel kiezers contact met hen opnemen over een kwestie of wetsvoorstel. Veel belangengroepen, waaronder de Sierra Club, zullen een combinatie van binnen- en buitentactieken gebruiken bij hun lobbyinspanningen, waarbij ze de strategie kiezen die hen het meest waarschijnlijk zal helpen hun doelen te bereiken.

Figuur 10.3 In februari 2013 liepen leden van de Sierra Club mee in een mars naar het stadhuis van Los Angeles om actie te eisen tegen klimaatverandering en te protesteren tegen de ontwikkeling van de Keystone-pijplijn. (credit: Charlie Kaijo)

Het belangrijkste doel van de meeste belangengroepen, ongeacht hun lobbyaanpak, is om invloed uit te oefenen op de beleidsmakers en het overheidsbeleid. Zo lobbyt National Right to Life, een anti-abortus belangengroep, om de overheid aan te moedigen wetten aan te nemen die de toegang tot abortus beperken, terwijl NARAL Pro-Choice America lobbyt om het recht van vrouwen op veilige keuzes over abortus te bevorderen. Milieuorganisaties zoals de Sierra Club lobbyen voor wetten die bedoeld zijn om natuurlijke hulpbronnen te beschermen en het gebruik van verontreinigende stoffen te minimaliseren. Aan de andere kant lobbyen sommige belangengroepen om regelgeving te verminderen die een organisatie als belastend zou kunnen beschouwen. Lucht- en waterkwaliteitsvoorschriften die bedoeld zijn om het milieu te verbeteren of te beschermen, kunnen door industrieën die vervuilen als een bijprodukt van hun produktie- of fabricageproces als belastend worden ervaren. Andere belangen lobbyen voor budgettaire toewijzingen; de landbouwlobby bijvoorbeeld oefent druk uit op het Congres om nieuwe landbouwsubsidies veilig te stellen of bestaande subsidies te handhaven. Landbouwsubsidies worden aan sommige boeren gegeven omdat zij bepaalde gewassen verbouwen en aan andere boeren zodat zij bepaalde gewassen niet verbouwen.13 Zoals verwacht, wekt elk wetsvoorstel dat zou kunnen proberen deze subsidies te wijzigen de antennes op van veel landbouwbelangen.